Corona raakt ons allemaal. Toch worden we niet allemaal even hard getroffen. Het is vervelend als je niet op vakantie of naar zwemles kunt, het is echter nog veel erger als de zorg die je nodig hebt wordt uitgesteld of als je geen inkomen meer hebt. In een wekelijkse blog stel ik mensen aan je voor die keihard worden getroffen door deze crisis. Je ziet ze niet in de talkshows en nieuwsberichten. Hoe meer wij afstand houden en thuisblijven hoe sneller deze mensen hun leven weer kunnen oppakken. Elke week een korte reminder als een stok achter de deur om deze lockdown vol te houden. 

Deel 1: Henny Tolboom, longpatiënt

‘Als je ooit op de IC hebt gelegen dan denk je wel twee keer na voor je een deurkruk aanraakt’

‘Zeven jaar geleden begint mijn nieuwe leven. Na een korte, heftige periode van ziek zijn krijg ik van mijn donor twee nieuwe longen. Je zult begrijpen dat ik op mijn longen heel, heel erg zuinig ben. Ik eet gezond, sport regelmatig en ik zorg er altijd voor dat ik bij zieke mensen uit de buurt blijf. Ik was mijn handen vaak. Ik raak weinig aan. Handen schudden met onbekenden? Dat doe ik niet graag. Je zult mij geen deurkruk of roltrap zien aanraken met blote handen. Nu het Coronavirus heerst ben ik extra voorzichtig.

Ik slik dagelijks medicijnen om afstoting van mijn longen te voorkomen. Hierdoor ligt mijn eigen immuunsysteem stil. Als ik Corona zou krijgen dan kan dat betekenen dat mijn lichaam mijn longen alsnog gaat afstoten. Dat wil ik kost wat kost voorkomen. Als er een vaccin komt dan zal ik voorrang krijgen. Ik val in de risicogroep. Ik zou het vaccin direct nemen. Ik heb vertrouwen in de artsen van het Erasmus. Als zij zeggen dat ik het vaccin moet nemen dan doe ik het. Ik heb mijn leven aan die artsen te danken, aan hen twijfel ik niet!

Door het Coronavirus leven ik en mijn vrouw heel geïsoleerd. Er komen geen mensen op bezoek, we gaan de stad niet in en ik train niet meer op de atletiekbaan. Ik ben een fanatiek hardloper maar trainen in een groep of in de sportschool, dat kan nu echt niet. Ik train dagelijks in mijn eentje. Ik doe oefeningen in de tuin of ik loop langs het kanaal. Boodschappen worden gedaan door vrienden en kennissen. Heel af en toe ga ik nog naar de supermarkt, heel vroeg in de ochtend tijdens het seniorenuurtje. Dan is er bijna niemand. In de zomer, toen we met zijn allen wat meer mochten, ging ik iets meer naar buiten.

Er was een restaurant wat zich goed aan de regels hield en waar we voldoende afstand konden houden. Daar zijn we een paar keer geweest. We hebben ook op een terras gezeten waar de eigenaar extra stoelen bij een tafel neerzette. Ik ben direct weggegaan. Als een restaurant zich niet aan de regels wil houden dan wil ik er niet zitten.

Ik mis alle sociale contacten. Ik ben graag onder de mensen maar nu zie ik bijna niemand. Je hoort weinig van mensen als je elkaar niet ziet. Dat vind ik erg jammer. Het is een beetje ‘uit het oog uit het hart’ lijkt het. Terwijl aandacht zo belangrijk is. Ik heb op de IC vijf weken in quarantaine gelegen, als je dan een kaartje of een berichtje krijgt dan ben je zo blij. Dat doet je zo goed! Het is belangrijk dat we elkaar aandacht blijven geven.

Wat ik zou doen als Corona de wereld uit is? Dan zou ik op de atletiekbaan gaan trainen met de groep. Heerlijk! En met mijn vrouw uit eten. Dat gaat allemaal weer terugkomen. We moeten positief blijven, even volhouden, het is zo voorbij!’