‘Ik hoorde dit nummer en moest aan jullie denken. Kus!’

Een appje van een vriendin. Ik open de link en zie dat Jan Dulles een liedje heeft geschreven voor zijn dochter Donna. Ze overlijdt begin dit jaar heel plotseling, pas drie maanden oud. Jan bezingt in de prachtige nummer de leegte die hij ervaart na haar overlijden. De mist en paniek kort na het overlijden is opgetrokken. Wat overblijft is stilte, een heleboel vragen en tranen, heel veel tranen die uit het niets ineens over je wangen stromen. Iedereen die een geliefde mist zal het herkennen.

Het liedje werpt mij terug in de tijd. Terug naar de dagen kort na de begrafenis van Jolijn. Ik zie weer hoe ik mijzelf naar buiten sleep, hoe ik mijzelf verplicht te wandelen, elke dag. Onderweg zie ik niets. Ik kijk naar de grond en tel de minuten. Een uur moet ik buiten blijven, dan mag ik weer naar huis. Het duurt maanden tot ik voor het eerst jonge eendjes in de sloot zie. Het is een kantelpunt. Vanaf dat moment krijg ik letterlijk weer oog voor alles om mij heen.

Het liedje maakt indruk en blijft ‘plakken’ in de dagen die volgen. Vooral de laatste zin treft mij diep. Jan zingt: ‘Komt er een dag dat we gewoon weer zeggen hoe mooi het leven is?’ De wanhoop klinkt door in zijn stem. Een wanhoop die ik zo goed herken.

Wij zijn inmiddels vier jaar verder. Vandaag stappen we op de fiets en rijden naar de stad met zijn drieën. De prinses laten we los in een speeltuin. Ik haal koffie en strijk naast mijn lief neer op een bankje. Het zonnetje schijnt. Terwijl de prinses lachend de glijbaan af gaat kijken we elkaar aan. ‘Dit is genieten’.

Jan mocht je dit lezen: die dag komt er. Echt.

Beluister hier het nummer.