Teva’s op de deurmat, een vest op de trap, rugzak op de grond. Het wc-licht brandt en alle deuren staan wagenwijd open. Prinses* is thuis. De koningin in spe ligt, zoals royalty doet, op de grond in de woonkamer. Omringd door LEGO kijkt ze naar haar tablet. Ooit deed dit soort slordigheid mij ontploffen. Pas toen ik besefte dat het gevecht hopeloos was begon ik de voordelen te zien. Wat leerde deze opgeruimde Truus de Mier van haar sloddervos? Je leest het in dit blog. Ik heb mazzel. Jij ook.

Andermans mening? Daar heeft Prinses* lak aan

Tijdens de jaarlijkse sportdag vertrekt ze van huis in een oranje shirt terwijl ze is ingedeeld in Team wit. Met een wit T-shirt in haar rugzak en de belofte dat ze zich zal omkleden laat ik haar op school achter. Ze doet het uiteindelijk niet. ‘Kijk dan’ zeg ik. ‘Onze leeuwin in een schaapskudde’ grap ik als juf de foto’s doorstuurt. Prinses* trekt haar schouders op als ik haar ‘s avonds vraag naar het waarom. ‘Vergeten’ zegt ze. ‘En jij zegt altijd dat meedoen het belangrijkst is. Nou, ik heb toch meegedaan?’

Dankzij haar slordigheid ontmoet ik leuke mensen

Iedere avond rond achten brengen mede-kampeerders de spullen terug die Prinses* op het terrein heeft achtergelaten. En zo heb ik tijdens vakanties met alle Nederlanders op de camping contact. Een springtouw, opblaasbeest, zelfs haar badpak (hóe dan?) wordt keurig aan de tentdeur bezorgd. Niemand die moppert of haar terechtwijst. Eigenlijk best gezellig concludeert de einzelgänger in mij.

Ik bewonder haar creativiteit

Verbaasd kijk ik toe hoe Prinses* steeds weer oplossingen bedenkt wanneer iets kapot, kwijt of vergeten is. Lekke band? Dan is er toch de bus? Ze gymt maanden op blote voeten en als haar handschoenen onvindbaar zijn trekt ze ‘gewoon’ sokken over haar handen. Door haar slordigheid leert ze delegeren. Wanneer een BSO-juf zegt dat haar jas is achtergebleven op een andere locatie vraagt Prinses*: ‘Wanneer ben jij daar weer? Woensdag? En wanneer ben jij weer hier? Donderdag? Nou, dan kun je ‘m woensdag meenemen en donderdag aan mij geven!’ Ik hoor het gesprekje aan en weet niet of ik haar moet complimenteren of corrigeren.

Natuurlijk erger ik mij soms weer neongroen en viooltjesblauw

Als ik weer eens struikel over haar schoenen bijvoorbeeld. Dan blijkt mijn opruimwoede net zo hardnekkig als haar slordigheid. Wat dan enorm helpt -en wat ik écht niet geloofde- is het feit benoemen en niemand beschuldigen. Dus wel: ‘jeetje er liggen hier schoenen. Ik viel bijna’. Niet:  ‘jij moet je schoenen opruimen.’ Nummer één doet haar van de bank afspringen en haar schoeisel opruimen, terwijl ik na nummer twee toegesnauwd krijg: ‘jahaa ik doe het straks!’ Het is de woordkeuze die blijkbaar verschil maakt.

Woon jij ook in één huis met een sloddervos? Hoe overleef jij? Laat een comment hieronder achter of mail. Vind ik leuk.