“Ha ouders! Volgende week starten we met ons familiethema. Alle kinderen moeten een babyfoto meenemen naar school!” Na het bericht bonk ik mijn hoofd op m’n bureau. Dit is stress! Daar heb ik zó geen zin in. Een stamboom maken? Waarom? Dat is écht niet leuk als je uit een anders-dan-anders- gezin komt. Spoiler: het kwam goed. Ik neem je in mijn denkproces mee, dan ben jij alvast voorbereid.

Hoe kom ik aan een baby-foto?

Makkelijk gezegd: neem een baby-foto mee. Als je die hebt. Prinses* woont sinds haar tweede bij ons. In haar kamer staan foto’s van ons en van haar ouders, maar babyfoto’s? Die ontbreken. Ik heb daar met ouders ook nooit over gesproken. We hebben contact, via een appje een foto vragen is zo gebeurd. Rakel ik daarmee iets op? Maakt dit hen verdrietig of boos? Ik kan dit niet inschatten.

Familiefoto’s? Welke familie?

Behalve een baby-foto moet Prinses* ook familiefoto’s meenemen. Maar ja, wat is familie als je een pleegkind bent? Zijn dat je ouders? Je pleegouders? Beiden? Hoe groot mag die stamboom eigenlijk zijn? Voel ik mij gepasseerd als Prinses* alleen foto’s van haar ‘eigen’ familie kiest? Wat als ze alleen foto’s van ons, pleegouders, kiest? Moet ik haar dan ‘pushen’ ook haar eigen familie te kiezen? Ik hoor gewoon iedere jeugdprofessional roepen: ‘Je kiest voor pleegzorg inclusief bio-familie!’

Hoe reageren haar klasgenoten?

In haar combi-klas weet de ene helft wel -ik schreef het eerder in dit blog- hoe onze familie in elkaar steekt, de andere helft niet. Welke foto’s Prinses* ook meeneemt; van familie, ons of beiden- vragen gaat ze krijgen. Zit ze daar wel op te wachten? Prinses* zegt altijd dat ze twee mama’s heeft. Klasgenootjes pikken dit niet altijd. Ze zeggen: ‘Iedereen heeft maar één mama.’ Dat maakt haar verdrietig. Pas geleden noemde een klasgenootje mij nep-mama. Prinses* reageerde als door een wesp gestoken: ‘Dat mag je niet zeggen! Ik heb twee mama’s!’

Ik wik, wacht en weeg tot het bijna te laat is

Ondertussen zeurt een stemmetje in mijn hoofd steeds harder: ‘Doe íets!’ Je kan niet doen alsof je het bericht hebt gemist. ‘Volgende week is het familiethema op school…’ begin ik daarom voorzichtig. ‘Je gaat een stamboom maken’ ga ik verder. ‘Met foto’s van je familie. De kinderen uit jouw klas nemen babyfoto’s mee. En van hun papa en mama. Maar ja, bij ons is dat natuurlijk een beetje anders…’

Prinses* denkt even na. ‘Ik weet wie ik in mijn stamboom wil hoor!’ Ze somt een rijtje van twaalf mensen op: haar vader en moeder, wij, haar tante, nichtjes en de hele zwik opa’s en oma’s. ‘Fred, -onze papegaai- en de hond van mama moeten er ook bij.’

Die avond ligt er dankzij haar papa en de snelservice, een pakketje foto’s, inclusief babyfoto, op tafel. ‘Zo. Die gaan morgen mee naar school’ zeg ik terwijl ik de envelop in haar rugzak steek. ‘Ik wil ze zien! roept Prinses*. Ze klimt op de bank. ‘Wauw! Wat een grote stapel.’ Ze bekijkt de foto’s. Ze lacht. ‘Weet je Patty? Ik heb veel mensen die van mij houden he?’

Lesson learned? Bio-, pleeg- of stief-familie, het maakt kinderen geen z*k uit. Laat hen dus zelf kiezen. Heeft jouw pleegkind ooit een stamboom gemaakt? Hoe ging dat? Laat een reactie achter, vind ik leuk!