´Die blogs van jou plakken etiketjes op pleegkinderen. Vind je dat nou nodig?’ Lieve lezeres, je hebt helemaal gelijk. Al dat uitknobbelen, afpellen en uitvissen is onnodig. En lastig gedrag lost het bovendien niet op. Pleegkinderen? Het zijn net echte kinderen. En hun pleegouders? Dat lijken wel gewone ouders. 

 

‘Waar is je fles?’ Die groene? Met die krokodil erop?’ Het is maandagochtend. Spitsuur. Drie tassen moeten ingepakt. Laptops, brood, water, telefoons. En opladers, melk, Liga’s. ‘Kwijt’ klinkt het vanaf de keukentafel. Laconiek. De toon die ze gebruikt als ik vraag hoe het op school is geweest. ‘Kwijt? Nou, lekker dan. Heb je op school gezocht?’ Haar blonde lokken zwaaien langs haar hoofd heen en weer. ‘Ga je dat nog even doen vandaag?’ Ik zie het niet, maar ik gok zomaar dat ze met haar ogen rolt terwijl ze ’jaahaa’ roept.

 

 

Experts zeggen: door trauma of hechtingsproblematiek zijn pleegkinderen slordig. Ze hechten geen waarde aan spullen, dieren of mensen. Vernielen doen ze moedwillig, zoals het meisje in dit filmpje. De vraag of je alles – kosteloos- moet blijven vervangen gaat vaak rond op pleegouderfora. De adviezen die volgen lopen uiteen van: ‘ze kunnen er niets aan doen’ tot ‘lekker zelf laten betalen.’ Dit laatste is in het geval van sneuvelende laptops en gestolen fietsen onmogelijk. Een vijftienjarige verdient drie euro bruto per uur. Eenmaal terugverdiend is het kind afgestudeerd.

 

`We happen stof en bieden Prinses* excuses aan´

 

Dat spullen kwijtraken, slopen of vergeten consequenties heeft, daar zijn mijn vriend en ik het over eens. Vanaf het moment dat Prinses* zakgeld kreeg begon daarom bij ons, als vanzelf, het vergelden. ‘Dat houden we in’ rolde makkelijk over onze lippen. Zo makkelijk dat Prinses* automatisch haar spaarpot pakte als er bijvoorbeeld iets kapot viel. Dat moest anders. Tegenwoordig laat ik Prinses* een klusje bedenken en uitvoeren. Een euro op tafel leggen is zoveel makkelijker dan bijvoorbeeld je jurk aan oma mee te geven omdat er (weer) een gat in zit. Vooral omdat oma nooit nalaat te vragen: ‘Hoe komt dat nou?’

 

´De vraag of je alles – kosteloos- moet blijven vervangen gaat vaak rond op pleegouderfora´

 

‘Kijk eens hoe mooi. Van goud!’ Prinses* zwaait haar nieuwe Trixie-fles voor mijn neus. ‘Raak je ‘m niet kwijt?’ vraag ik. Op deze fles gaat Prinses* héél goed passen legt ze uit. ‘Ik moest één euro meebetalen hoor!’ Ik haal mijn schouders op. ‘Dat helpt je misschien zuiniger zijn.’ In mijn ooghoek zie ik hoe Paul de krokodillen-fles uit de keukenkast opdiept. ‘Nou ja! Kijk eens wat ik vind!’

 

Kortom, niks geen trauma, niks geen slordigheid. Gewoon twee (pleeg)ouders die te fanatiek opruimen. We happen stof en bieden Prinses* excuses aan.

 

Prinses* haalt haar schouders op. ‘Nou, dan heb ik nu twee flessen. Krijg ik mijn euro terug?’