Corona raakt ons allemaal. Toch worden we niet allemaal even hard getroffen. Het is vervelend als je niet op vakantie of naar zwemles kunt, het is veel erger als de zorg die je nodig hebt wordt uitgesteld of als je geen inkomen meer hebt. In een wekelijkse blog stel ik mensen aan je voor die keihard worden getroffen door deze crisis. Je ziet ze niet in de talkshows en nieuwsberichten. Hoe meer wij afstand houden en thuisblijven hoe sneller deze mensen hun leven weer kunnen oppakken. Elke week een reminder als een stok achter de deur om deze lockdown vol te houden. 

Deel 5: Trudie Reijn – pleegmoeder en medewerker Horizon Jeugdzorg

 ‘Er komen minder aanmeldingen binnen. Het is wachten op de explosie’

‘Een ambulant werker die op huisbezoek gaat voelt direct bij binnenkomst of er spanningen zijn in een gezin. Tussen welke gezinsleden loopt het niet lekker? Waarom ziet het huis er zo rommelig uit? Door de Corona-maatregelen werken we allemaal thuis. We hebben contact met de gezinnen via videobellen maar dit is onvoldoende. Het beeld wat je te zien krijgt via een videoscherm is onvolledig, een kokervisie waarbij je enkel de woonkamer ziet.

Omdat onze ambulant werkers niet op huisbezoek gaan komen er minder aanmeldingen binnen. Dit baart ons enorme zorgen. We weten dat kinderen onveilig zijn maar we kunnen niet bij hen. Deze kinderen vallen tussen wal en schip omdat ze door de werkers en door school onvoldoende gezien worden. Het is wachten op een explosie van nieuwe aanmeldingen als de maatregelen versoepeld worden.

Stel je voor: een gezin met vier kinderen, woonachtig in een appartement van krap aan zestig vierkante meter. De ouders zijn laagopgeleid. Vader raakt zijn baan kwijt door de Coronacrisis. Moeder werkt niet. Alle kinderen moeten online les volgen. Er is één laptop voor alle gezinsleden. De spanningen in het gezin lopen op. Ze zitten de hele dag op elkaars lip. Ondertussen knaagt de onzekerheid: ‘Hoe lang gaat dit nog duren?’ Als een van deze kinderen een paar dagen niet achter het beeldscherm verschijnt gebeurt er niets. School neemt het voor kennisgeving aan. ‘Het kind zal wel ziek zijn’. School kan niets doen, zij komen ook niet binnen.

De voorlichtingsavonden voor mensen die interesse hebben in pleegzorg doen we online. Gek genoeg lopen deze avonden goed. Mensen zitten nu heel veel thuis. Ze hebben tijd over en gaan nadenken: ‘Mijn gezin draait goed. Is er misschien tijd en ruimte om voor een pleegkind te zorgen?’ De cursus voor alle aspirant pleegouders kon gelukkig doorgaan met inachtneming van alle maatregelen. We hebben in het voorjaar een mooie groep ouders opgeleid die nu al maanden zitten te wachten. Omdat er geen uithuisplaatsingen zijn hoeven er ook geen kinderen gekoppeld te worden aan een pleeggezin. Er is geen wachtlijst! Dat heb ik nog nooit meegemaakt!

Gezinnen die al een pleegkind verzorgen hebben de afgelopen maanden op hun tenen gelopen. Pleegkinderen raakten helemaal van de leg door het wegvallen van school en het geen bezoek mogen hebben met de biologische ouders. Tel daarbij op dat de ouders thuis moesten werken, les moesten geven en minder konden terugvallen op familie en vrienden. Pleegouders blijken, meer dan ooit, enorme doorzetters. We hebben niet één kind hoeven herplaatsen! Daar ben ik trots op.

Heerlijk met mijn gezin eten in een strandtent. Dat ga ik doen als Corona de wereld uit is. Ook zou ik met mijn collega’s in levende lijve afspreken. Ik mis de gesprekjes in de gang, elkaar even snel helpen met een korte opmerking. Natuurlijk zien en spreken we elkaar via videobellen maar emoties deel je niet snel via een scherm. Onze oudste pleegzoon gaat in mei trouwen. Ik hoop zó dat we tegen die tijd mogen genieten van een prachtige dag, zonder beperkingen.’