‘Ik kan alleen oprecht blij een voor ander zijn als mijn verdriet er ook mag zijn’

Marieke van Lierop en Marieke Foppen verliezen allebei op jonge leeftijd hun partner. Maanden later ontmoeten ze elkaar via Facebook, waar een vriendschap voor het leven ontstaat. De EO maakte over deze twee ‘Widowchicks’ de prachtige documentaire: ‘Huisje, boompje, weduwe’.

Herkenning

Hoewel de situatie van de Mariekes heel anders was dan die van ons toen wij Jolijn verloren raken de woorden van de dames mij diep. ‘Iedereen gaat door met leven. Studies worden afgerond, mensen gaan samenwonen en krijgen kinderen. En ik? Mijn leven stond stil’ zegt van Lierop. Foppen dacht altijd dat ze in een hoekje zou gaan huilen als haar partner iets zou overkomen. Het tegendeel was waar. Ook ons leven stond stil, die eerste maanden in januari. Huilen? Dat deed ik amper. Ik was verdoofd, in shock. Na zes weken ging ik weer aan het werk. Zitten in een hoekje kon ik niet, dan kwamen de paniekaanvallen. Afleiding, doorgaan, vooral niet stil zitten.

Kwartet

In de documentaire haalt Foppen de rouwkaarten tevoorschijn. Van Lierop herkent de kaarten: ‘Hé die heb ik ook! Jij hebt er drie, bijna een kwartet’. Zo’n zelfde kaart, in het groen, kregen wij vier keer. Een kaart met een vlinder erop ook. Twee kwartetten. Er waren kaarten met onhandige teksten zoals; ‘Ach jullie zijn nog jong’ en kaarten die tot op de dag van vandaag nog steun bieden: ‘Hou elkaar vast, blijf met elkaar in gesprek’ stond er bijvoorbeeld op. Foppen zegt dat ze vaak muziek luisterde terwijl ze op de bank zat. Dat deed ik ook. In de documentaire klikt het nummer ‘Grijs’ van Niels Latooij. ‘Ik ben op zoek naar de rode draad, iets wat het allemaal logisch maakt’ zingt hij. Logica ontbreekt compleet als je in de rouw bent. Rouw is onvoorspelbaar en overvalt je op de gekste momenten.

Toekomst

Het leven van de beider Mariekes gaat door. Getroffen word ik door het beeld van beiden samen met een clubje vriendinnen. Foppen is zwanger terwijl Van Lierop gaat starten met een chemobehandeling. Opnieuw staat haar leven stil. De vriendinnen benoemen dit en geven zo ruimte voor haar verdriet. Prachtig om te zien. Het is aan buitenstaanders niet uit te leggen hoe afgewezen, verdrietig en verlaten je een rouwende kunt laten voelen simpelweg omdat jij denkt dat het ‘beter’ is om gebeurtenissen niet te delen of iemand niet uit te nodigen. Dankbaar ben ik voor de vrienden en familie om ons heen die het aandurfden hun geluk met ons te delen.

De documentaire is hier terug te kijken.