´Is het een cadeau? Twijfelend zeg ik nee. De dame rolt de bos bloemen in plastic folie en plakt er een sticker op. ´Oh jee, nu heb ik het toch ingepakt. Is dat erg?´. Ik loop de winkel uit en kijk lachend naar de hemel. ´Kleine deugniet´ mompel ik zachtjes.

Onvoorstelbaar is het dat onze kleine meid, vijf jaar na haar afscheid, ons nog weet te verrassen met seintjes en berichtjes. Toevalligheden die geen toevalligheden zijn. Mijn schoonmoeder die een foto appt van een roodborst op het graf, een blog die ik aanklik waar ineens, halverwege het verhaal, een roodborst in voorkomt, onze nieuwe vogel Fred die, juist vandaag, toenadering zoekt door heel dichtbij te komen zitten.

En dan deze dame in de bloemenwinkel die mij, onbedoeld, tóch met een feestelijke bos de deur uit laat gaan. Bedankt lieve dame. Bedankt Jolijn.