Lees een opvoedboek

door | dec 19, 2022 | Blog | 1 reactie

Home » Blog » Lees een opvoedboek

Aan het wachten tijdens je zwangerschap, IVF, ICSI, IUI, adoptie- of pleegzorgprocedure? Lees een opvoedboek. In deze tijd denk ik terug aan die eerste pleegmoederdagen. Verwarrend. Dat was het.

 

‘Schat? We gaan naar de bibliotheek. Met de bus. Broem broem.’ Je trekt je wenkbrauwen op. ‘Snap je? Kom, we pakken je schoenen.’ Je loopt naar de gang. Hé, je begrijpt wat ik zeg. Buiten pak je mijn hand. ‘Kijk, daar is de bushalte.’ Best gezellig zo. “Auto!” roep je en wijst. ‘Ja, dat is een auto. Toet toet!’ Ik lach en denk aan Brigitte Kaandorp: “Doe in je eentje een koe na, je wordt opgepakt. Doe dat met een kind, iedereen steekt een duim op.”

´Klein? Hoe groot is een peuter?´

We stappen in de bus. “Wat een schattig meisje. Hoe oud is ze?” Een collega-moeder -noem je dat zo?-  tegenover ons glimlacht. Oh fuck. Hoe oud is ze ook alweer? Je steekt twee vingers in de lucht. Gered! ‘Je ziet het. Ze is twee.’ Goh, je weet zelf hoe oud je bent. Knap. “Ze is klein voor haar leeftijd” gaat de dame verder. Klein? Hoe groot is een peuter eigenlijk? Geen idee. ‘Ach, ik ben zelf ook klein.’ mompel ik. ‘Zo. Hier stappen we uit.’ Wat kijkt die man daar naar ons? Is hij familie? Ik heb geen idee waar je vandaan komt. Pfff hij loopt door. Wat doe ik als iemand zegt: ‘Hé, dat is mijn kind?’

 

In de bibliotheek wijst een dame naar de kinderhoek: “Dadelijk is het voorleesuurtje. Vindt ze dat leuk?” Ik kijk naar jou. Jij kijkt naar mij. ‘We gaan naar een verhaaltje luisteren.’ Je reageert niet. ‘Kijk, daar zitten al kindjes. Ga maar op dat kussen zitten. Oh, wil je op schoot? Goed hoor.’ Ik kijk het kringetje rond. Zes kinderen. Vier mama’s. Eén oma. Zien ze dat ik geen flauw benul heb? Had ik maar een opvoedboek gelezen.

`Ik glimlach. Slapen peuters overdag?´

Het verhaaltje begint. Je glijdt van mijn schoot. Wat ga je doen? Je loopt naar de voorleesopa. Je roept: ‘Polly!’ en wijst naar het boek. Wie is Polly? “Nee, dit is een hond” zegt de opa. “Ga maar weer bij mamma zitten.” De man wijst naar mij. Je trekt je wenkbrauwen op, kijkt om je heen en zegt: “Mama?” Ik wenk je: ‘kom maar bij mij zitten.’ Je klimt weer op schoot. ‘Die meneer snapt het niet zo goed’ fluister ik je toe.´

 

Als het verhaaltje is afgelopen wandelen we terug naar de bushalte. Je kijkt op. Je steekt je handjes in de lucht. ‘Moet ik je optillen? Ben je moe?’ Hoe ver lopen peuters eigenlijk? In de bus val je op mijn schoot in slaap. “Ah, geniet ervan” zegt een moeder. Die van mij slaapt niet meer s’ middags. Dat is slopend hoor.” Ik glimlach. Slapen peuters overdag?

 

Je slaapt nog als ik je de bus uittil. Met jou in mijn armen loop ik naar huis. Mijn sleutels zitten nog in mijn tas. Hoe doen andere ouders dit? Ik druk met mijn elleboog op de bel. Wat doe ik als er niemand thuis is? Paul doet open. “Ah, slaapt ze?” Geef maar hier. Hoe ging het? Was het leuk?”

 

Ik knik: ‘We hebben een buggy nodig. En Oei Ik Groei.’

 

1 Reactie

  1. Top eerlijk verhaal. Jij lijkt me wel iemand die opvoedboek zou lezen. Maar aan de andere kant ook heel leuk om je te laten verrassen.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *