“Patty, ik verveel me. Hier is niks te doen.” Ik kijk het kringetje rond op dit familiefeestje. Ik tel twaalf volwassenen en zes kinderen. Een half dozijn doodstille kinderen, verstopt achter schermpjes. “Mag ik op jouw telefoon?” klinkt het vanaf mijn schoot. Ik zucht. Blijkbaar verdampen zoomverjaardagen langzamer dan handgel en mondkapjes. Hoe beperk je schermtijd op een familiefeestje?

Eerder schreef ik al allergisch te zijn voor rollenspel. Puzzels en bordspellen vind ik wel leuk. En dus zitten de Prinses en ik regelmatig samen aan de eettafel. De Prinses bedenkt eigen regels om de spellen interessant te houden. Ze legt het spel Wie is ‘t? op tafel en zegt: ‘We spelen met twee poppetjes. Kijk, ik pak twee kaartjes uit de stapel. Nu jij.’ Gedwee volg ik haar voorbeeld, hopend dat deze regel de spanning – Heeft ‘ie een bril? Is ‘ie Kaal? Nou, dan is ’t Tom -in het spelletje terugbrengt.

‘Wil jij mijn strand kopen? Dat mag. Voor vijf Monopoly.’

 

De Prinses ontgroeide het Kikker-drie-kaarten-kwartet (ja, dat bestaat echt) en bleek onverslaanbaar in Moddervarkens, dus vroegen we Sinterklaas om nieuwe spellen. Hij deed ons Junior Monopoly en Letterkwartet cadeau. Eindelijk won ik weer eens. Ik geniet tijdens het spelen van de leesvorderingen die de Prinses maakt: ‘Mag ik van jou de puh? En de huh? En ze blijkt een onderhandelaar: ‘Wil jij mijn strand kopen? Dat mag. Voor vijf Monopoly.’ Een vervijfvoudiging van het aankoopbedrag.

Maar ja, wat heeft ze aan al haar bordspelervaring op dit schermfestijn?

‘Je hebt toch kwartet meegenomen?’ Vraag maar aan dat jongetje daar of hij met jou een potje wil doen.’ De Prinses glijdt van mijn schoot, loopt op het neefje af en vraagt zachtjes: ‘Wil je misschien met mij Moddervarkens spelen?’ Tot mijn verbazing legt het jongetje zijn schermpje weg. Na drie verliespotjes is hij het beu. Hij vraagt: ‘Ga je mee voetballen?’ Terwijl de Prinses naar buiten loopt hoor ik haar zeggen: “Het is nu nog lekker weer. Straks gaat het misschien regenen. Kom.” Twee nichtjes leggen hun telefoons opzij en gaan mee.

Mijn tante en ik kijken door het raam naar het viertal. ‘Wat is het toch een leuk meisje. Slim ook. Die maak je niks wijs’ zegt ze. Ik knik instemmend: “Die gaat later bij de Commando’s.”