‘Mag ik zonder jas?’ vraagt de Prinses*. Wie dit leest denkt vast: wat een coöperatief kind. Slim ook. Dendert niet zomaar naar buiten, nee, denkt na welke jas bij het weer past. Maar, laat je niets wijsmaken. Het is een vraag, met voorbedachten rade gesteld, door een betweter van amper één meter hoog. De modus operandi, die in dit soort situaties mijn bloeddruk laag houdt, deel ik graag met je.
‘Het gaat regenen. Doe maar je jas aan’
Prinses* kijkt naar buiten en zegt: “Nee hoor. De zon schijnt.” Ik -nu nog rustig- zeg: ‘Dat klopt. Dadelijk gaat het regenen. Dat heeft de weerman op tv gezegd. Doe maar je jas aan.’ De Prinses* trekt haar wenkbrauwen op: “Nou, ik wil zonder jas. Nú schijnt de zon.” Ze staat in de gang met voeten wijduit, handen in de zij en een blik die zegt: ‘Kom maar op.’
‘Schát. Het gaat régenen dus doe je jas áán’
Hoor je de nadruk in mijn woorden? Ik verlies langzaamaan mijn geduld. De Prinses* stampvoet terwijl ze roept: “Ik wil geen jas aa-haan!” Een oorlog staat op het punt te ontbranden. Met mijn vingers in de oren geef ik mijn beste Jochem Myjer-imitatie weg: ‘Ik hoor je niet, ik hoor je niet, ik kan je niet verstaan.’
‘Jij bent gemeen!’
Helaas. De humor van Jochem helpt niet vandaag. De oorlog start. De Prinses* schreeuwt: ‘Jij bent gemeen!’ Wat te doen? Grenzen stellen of meebewegen? Als ik toesta haar jas thuis te laten haalt ze hooguit een nat pak. Dat is te overzien. Ik zeg: ‘Schat, jij wilt zonder jas naar buiten? Dat mag. Maar, straks gaat het regenen. Dan regen je nat. Jouw keuze. Jouw feestje.’
‘Ik ga lekker zonder jas. Regen is lekker’
De Prinses* loopt triomfantelijk en jasloos naar buiten. Haar jas (zo ontaardt ben ik nou ook weer niet) prop ik in de fietsmand. Ze merkt het niet op, zo druk viert ze haar overwinning. Na vijfhonderd meter fietsen begint het te miezeren. ‘Hé! Het regent! Ik heb geen jas!’ hoor ik achter mij. ‘Wat vervelend’ zeg ik. We fietsen driehonderd meter verder. De miezer verandert in dikke regendruppels. “Patty, je moet harder fietsen!” klinkt het vanuit het fietsstoeltje. Ik stop en trek met een grijns haar jas uit de fietsmand. ‘Zoek je deze?’
De moraal van dit verhaal? Biedt een keuze en leg uit waarom. Liever eigenwijs? Dan is de consequentie voor het kind (maar hou wel een jas/paraplu/schoenen achter de hand).
Welke discussies jagen jouw bloeddruk omhoog? Laat het weten.
Heel grappig ,we noemen het vaak betweterig maar eigenlijk gezien hebben de prinsesjes best wel eens gelijk op sommige momenten.Gisteravond lekker voor het slapen gaan samen lekker babbelen over diverse issues.Dit x was het onderwerp: Domme vragen van vaders en moeders
Haar punten die ze opgaf waren raak maar o zo waar en best funny.
Domme vraag 1:
v.b kind ligt onder de dekens en geeuwt.
Antw ouder: Ben je zo moe schatje?
Antw kind: Nee ik geef mijn tandjes water ,nou goed?Je ziet toch dat ik moe ben als ik geeuw.
Domme vraag 2:
Kind huilt.
Antw ouder: Ben je verdrietig?
Terugkoppeling kind:Nee ik ben mijn gezicht aan het testen nou goed,je ziet toch dat ik huil,hou me gewoon vast!
En nog vele voorbeelden te over.
Grappige prinsesjes die vaak betweterig overkomen maar vaak nog gelijk hebben ook.
Dan denk ik wat laten we elkaar toch groeien.
Grt van een( pleeg) ouder en haar prinsesje.
Oh wat herkenbaar Saskia. En wat goed dat je dochter zegt: ´Hou me gewoon vast!´ Er wordt vaak gezegd dat je de emoties van het kind moet ondertitelen/vertalen, maar misschien dat ze daar ook te oud voor worden tzt.