Overal ja op zeggen, bij ieder overleg aanschuiven en vooral niet benoemen wat je vervelend vindt; dat is de ideale route richting pleegouder-burn-out. Ik nam mijn taak als pleegouder zo serieus dat ik mijn grenzen, en die van onze Prinses* totaal uit het oog verloor. Lees in dit blog hoe ik, door het stellen van grenzen, een burn-out voorkwam. Ik heb deze fouten al gemaakt, zodat jij dat niet hoeft te doen.

Samen opvoeden betekent nee zeggen tegen ouders

Vond ik ouders zielig? Zocht ik vriendschap of was ik gewoonweg bang voor ruzie? Feit is dat ik, bij de start van ons pleegouder-avontuur, nooit nee zei tegen de ouders van onze Prinses*. Hierdoor vierde ze drie weken lang haar verjaardag, kwamen er tot half januari sinterklaascadeaus binnen en fietste ik een marathon om Prinses*, na het wekelijks bezoek, overal en nergens op te halen. De Prinses* en ik raakten overprikkeld en oververmoeid door het gebrek aan structuur en voorspelbaarheid. Dat moest anders. Hoe moeilijk nee zeggen ook is, en hoeveel ik ouders ook gun, het welzijn van Prinses* gaat voor.

“Zo flexibel als een elastiekje was ik, tot de rek eruit ging”

Ik verwacht dat jij, net zoals ik, moeite doet om op tijd te komen

Naïef als ik was, dacht ik dat onze therapeut steeds te laat kwam door een overvolle agenda. Het bleek echter een wekelijks koffiemomentje-met-collega’s te zijn waardoor de therapiesessies steeds later begonnen. De juf op school begon te mopperen: “Jullie komen steeds later. Hoeveel weken duurt die therapie nog?” Toen de therapeut ons weer een kwartier liet wachten zei ik: ‘We starten nu om kwart over negen in plaats van negen uur. Dat is prima, maar de Prinses* moet om tien uur op school zijn en ik moet ook aan het werk. We moeten helaas deze sessie inkorten.’ De therapeut kwam hierna nooit meer te laat.

Overleg? Alleen als het écht nodig is

Oftewel: ieder overleg met de juiste persoon, op de juiste plek en het juiste tijdstip. Als nieuwbakken pleegouder had ik gesprekken met ouders, de jeugdbeschermer en onze pleegzorgwerker. Allemaal een-op-een afspraken. Als een steen op een dambord schoof ik heen-en-weer in mijn agenda om bij ieder overleg te zijn. En toen zat ik ineens op een woensdagochtend, mijn yoga-uurtje afgezegd, in een gesprek waarbij tegen mij werd gezegd dat ik ‘echt aan mijzelf moest denken.’ Ik neem niet snel dingen van anderen aan, maar dit advies nam ik direct over. Een wekelijks uurtje sporten is, net als werk, óók een reden om niet te hoeven overleggen.

Zo flexibel als een elastiekje was ik, tot de rek eruit ging. En jij? Welke grenzen heb jij leren stellen als pleegouder? Ik lees graag je reactie.