‘Oh!’ De wind slaat de Frozen-ballon in mijn gezicht. Ik verlies mijn evenwicht. De fiets wankelt. De Prinses* gilt: “Patty! We vallen!” Mijn rechterknie stokt een centimeter of tien boven het asfalt. De bigshopper, gevuld met cadeautjes, glijdt van mijn stuur en valt in het gras. Smarties rollen de sloot in. Hoe maak ik een einde aan deze cadeau-Tsunami tijdens het bezoek? Wie op een antwoord hoopt stopt maar beter met lezen. Ik heb geen oplossing, jij wel?

Karrenvrachten, busladingen, tientonners

Geen woord dekt de lading kleding, cadeaus en snoepgoed die onze kleuter krijgt. Steeds wanneer ik haar ophaal loopt de Prinses* met een stralende lach op mij af: “Patty! Kijk eens!” Onderweg struikelt ze over haar schatten. Mijn gezicht verbergt afkeuring slecht, dus als ze dichterbij komt betrekt haar glimlach: “Vind je het niet mooi?”

Terwijl mijn huis dichtslibt, verslechtert de relatie tussen de Prinses* en mij

‘Ik ben Cruella-de-Ville, de partypooper, de boeman die haar geen cadeautjes gunt!’ roep ik uit tegen onze pleegzorgwerker. ‘Hoe leer ik de Prinses* zuinig omgaan met spullen als ze met een vingerknip alles nieuw krijgt? De deur uitgaan is een strijd. De hoeveelheid jassen, schoenen en rugtassen maken het haar onmogelijk te kiezen.’ Een zucht klinkt aan de andere kant van de lijn: ‘Als je een kind moet missen, wil je het tijdens een bezoek graag verwennen. Dat moet je begrijpen.’

Maar, ik ben aan het einde van mijn begrip

Twee paar schoenen, twee jassen, twee poppen, vanaf nu geldt de regel: twee is genoeg. Samen met de Prinses* ga ik door al haar spullen heen; welke pop blijft hier? Welke jas gaat weg? We vullen een flinke vuilniszak. Dit gaat naar de kringloop’ zeg ik. “Wat is een kringloop?” vraagt de Prinses*. Mijn uitleg maakt indruk. “Zijn er in Nederland écht kindjes zonder speelgoed?” Ze pakt een aapje en propt ‘m in de zak: “Die mag er ook bij. Voor de arme kindjes.”

Spullen wegdoen blijft moeilijk

‘We gaan weer opruimen schat. Ons huis is geen museum’ zeg ik, vlak voor de zomervakantie. Prinses* is boos. Ze stampvoet. Roept dat ik stom ben. Dat het oneerlijk is. Als ze gekalmeerd is reduceren we samen alle laarzen, zwembanden en sleutelhangers tot er enkel duo’s over zijn. Puinruimen. Het hoort bij het (pleeg)ouderschap, net zoals de discussies over schermtijd en het eten van spruitjes.

Hoe dam jij de cadeau-Tsunami in? Of heb je de strijd opgegeven? Ik lees je tips graag! Laat hier een berichtje achter.