In haar peutertijd was onze Prinses* een wegloper. Zonder omkijken liep ze met iedereen mee. Mensen vonden het vertederend, maar het was gewoonweg gevaarlijk. Voorkomen dat je (pleeg)kind wegloopt? Ik deel vijf tips met je. Goedkoper dan airtags, gps-horloges of hondenriemen zijn ze de moeite van het proberen waard.

 

Voorbereiding is álles

Voordat we vertrekken neem ik met de Prinses* door wat ik van haar, buiten op straat, verwacht. We doen dat alleen nét even anders. Ik zeg: ‘Schat? We gaan wandelen naar de supermarkt. Ik wil graag dat je wegrent, zonder te kijken oversteekt en met vreemde mensen meewandelt. Goed?’ De Prinses* lacht: ‘Nee joh gekkie! Ik blijf bij jou. Ik moet jouw hand vasthouden. Ik mag niet alleen naar de winkel.’ Het doornemen van de regels houden we op deze manier luchtig en positief.

 

‘Breng jij mij thuis?’

Zodra we de deur uitstappen weet ik spontaan de weg niet meer richting school, supermarkt of een vriendinnetje. Aan Prinses* de taak mij de route te wijzen. Dit dwingt haar in de buurt te blijven -ik raak namelijk ook spontaan doof als ze weg loopt-, en het geeft haar een gevoel van controle. Opgetrokken wenkbrauwen van omstanders als ik onze zesjarige vraag: ‘Schat, breng jij mij naar….?’, negeer ik compleet.

 

‘Adoreren, analyseren, kopiëren’

Vertelde een wijs trainer mij ooit. Ik kopieer het gedrag van andere ouders en kinderen dan ook heel graag. Wanneer de Prinses* moppert dat ze nóóit ergens alleen naartoe mag wijs ik naar anderen: ‘Kijk, dat kindje loopt ook samen met haar mama naar school. En jij dus ook.’ Dat kleuters graag elkaars gedrag kopiëren, daar maak ik gebruik van.

 

Doe wat de juf zegt

Bij ons thuis ligt een pleegoudercertificaat, gekregen van juf Ans*, na afronding van de training Aspirant Pleegouder. Dit certificaat fascineert onze Prinses*. ‘Gewone’ papa’s en mama’s hebben er geen. Juf Ans leerde ons handjes vasthouden bij het oversteken, je kindje nooit alleen thuis laten én buitenshuis bij elkaar in de buurt blijven. De opmerking: ‘Zo heeft juf Ans het ons geleerd’ stopt iedere ik-kan-echt-wel-zelf lopen/fietsen/steppen-discussie. Juffen zijn heilig voor kleuters.

 

Maak het gezellig

Als het ergens gezellig is, dan blijf je plakken. Ja toch? Ik maak het onderweg gezellig door samen te zingen. ‘Olifantje in het bos’ bleek in de peuterleeftijd een uitkomst. De Prinses* hing dan direct aan mijn been. Nu ze iets ouder is zing ik ‘Josefientje*´. Als ik de naam Josefientje verbaster naar Prinses* en de rode sweater uit de tekst vervang door dat wat ze die dag aanheeft, komt ze niet meer bij van het lachen.

 

Tot slot; vermijden helpt

Tot slot; wij verkozen een omheinde speeltuin, een mini restaurant of kinderboerderij boven een onoverzichtelijk strand, bos of shopping mall. Het was ons de energie niet waard, plekken te bezoeken waar we de Prinses* steeds achterna moesten rennen en corrigeren.

 

Heb jij ook een wegloper (gehad), hoe loste jij dat op? Ik lees je reactie graag.

 

* terug te luisteren vanaf minuut 34. De naam Juf Ans is gefingeerd.