‘Het is niet eng. Ik ga met je mee. Kom!’ Naast de glijbaan staat een moeder haar kind aan te moedigen. Jaloers kijk ik naar het duo. Onze Prinses* is de glijbaan al af voordat ik mijn teenslippers heb uitgeschopt. Heerlijk toch, zo’n durfal? Nou, dat denk jij. Achteraf -de glijbaan was enger dan gedacht- schreeuwt ze dat ik mee had moeten glijden. of ze krijgt er nachtmerries van. Een kind opvoeden dat zichzelf overschat, ik vind het knap lastig. Wie heeft er tips?
Hoe leer je een kind weglopen bij spanning?
Prinses* kijkt op school naar Finding Nemo. Bij het avondeten zegt ze: ‘Er zat een haai in.’ Wetende hoe bang ze hiervoor is vraag ik of de film eng was. ‘Nee hoor. Zelfs groep twee keek!’ Die nacht schreeuwt ze ons wakker. De haai was toch wel eng. De volgende nacht is er weer zo’n nare droom. ‘Hoe komt dat toch?’ vraag ik. Prinses* zegt: ‘De film was nog niet afgelopen…’
Hoe leer je een kind terugkrabbelen?
Ik haal Prinses* op uit de speeltuin. ‘Mijn arm is geschaafd’ zegt ze. Een héél klein beetje.’ On-gealarmeerd zeg ik dat we thuis wel even kijken. We stappen de drempel over en Prinses* begint keihard te huilen. Een grote schaafwond ontsiert haar onderarm. ‘Ik durfde eigenlijk niet van de glijbaan, maar ik ging toch’ huilt ze.
Hoe leer je een kind onzekerheid toe te laten?
“Kom zitten schat. We gaan Bouwlezen” (dit is een online leesprogramma). Theatraal gooit Prinses* zichzelf achterover op de bank: ‘Dat is zo sáái.’ Ik begin met het voorlezen van de opdracht op het scherm. Prinses* laat mij niet uitpraten. ‘Ik weet het al lang! Die moet daar, die daar.’ Het antwoord is fout. “Laat mij het even uitlegg…” sputter ik, maar ze heeft het volgende antwoord al aangetikt. Weer fout. ‘Oh dit is zo stohooom! Ik stop er mee.’
Ik weet: zichzelf overschreeuwen helpt haar ook verder
Haar lef, energie en enthousiasme levert, naast nachtmerries en geschaafde knieën, ook positieve dingen op. Zo krijgt ze van alle kanten cadeaus en snoep toegestopt als ze vertelt dat ze haar zwemdiploma heeft. En ligt er een bal op het dak? Dan regelt ze een volwassene die het oplost.
Wat hebben we al geprobeerd?
- Mantra’s zoals: weglopen mag, eerst denken dan doen, vragen helpt je verder… herhalen we dagelijks;
- Een complimenten-dagboek houden we bij;
- We bespreken impulsieve acties en vragen; hoe los je dit de volgende keer op?
Heb jij ook zo’n alleskunner in huis? Laat hieronder een berichtje achter of een persoonlijk mailtje.
Hier heb ik geen oplossing voor. Zelf was ik ook zo’n kind dat met een kamp mee wilde voor oudere kinderen. Daar maakte ik wel dingen mee die ofwel aan mijn karakter of mijn jongere leeftijd te maken hadden. Ook mezelf overschat in deze.