Prinses* ligt op de grond, springt op, maakt een radslag en valt plat op de grond. Één, twee drie seconden ligt ze stil. Weer een radslag. Haar enkel scheert rakelings langs de vogelkooi. Ze schreeuwt: “Sorry! Dit moet even”. Ze veert weer op. Probeert een handstand. Valt. Er raast een storm door haar lijf. Hoe ik Prinses* rustig krijg, zonder boosheid, dreigen of stemverheffing, lees je in dit blog. De moeite waard om ook eens te proberen.

‘Kom je even bij mij zitten?’ vraag ik

“Neehee! Ik ben lekker aan het springen” schreeuwt Prinses* mij toe. ‘Volgens mij zit er een storm in je hoofd’ zeg ik. “Neehee.” Ik schud mijn hoofd en zeg: ‘Schat. Je bent zo onrustig. Er is iets aan de hand.’ Prinses* springt op, zet twee handen in haar zij en roept: ‘Er is he-le-maal níks. Laat mij met rúst!’ Oké. Nu weet ik zeker dat er iets aan de hand is…

Ik weet: ik moet Prinses* afleiden

Want alleen afleiding doet haar stoppen met dit nerveuze geren en gespring. Ik kijk de kamer rond. Mijn oog valt op een pop. Ik pak haar uit de speelgoedkist, neem haar in mijn armen en begin zachtjes te wiegen. Ik zeg: ‘Stil maar schat. Ben je zo verdrietig? Ja, ik zie ‘t. Je bent onrustig.’ In mijn ooghoek zie ik dat Prinses* stopt met springen.

“Pop kán helemaal niet huilen!”

Er klinkt spot in de stem van Prinses*. ‘Oh? Is dat zo?’ zeg ik. ‘Ik dacht echt dat ik wat hoorde. Je hebt gelijk. Ze huilt niet meer.’ Ik kijk pop aan en zeg: ‘Dat is fijn hé, als iemand je troost?’ Zacht zing ik Ozewiezewoze terwijl ik pop blijf wiegen. Prinses* staat op.

De truc werkt. Prinses* is jaloers

“He! Ik wil er ook bij!” Prinses* duwt mijn arm weg. “Ik wil ook bij jou zitten!” Ik leg pop opzij en trek Prinses* op schoot. Ik sla mijn armen op haar heen, ze krult haar benen op. Zachtjes wieg ik haar heen en weer. ‘Ah liefje. Stormt het in je hoofd?’

De oorzaak van deze storm zal ik nooit te weten komen

En dat hoeft ook niet. Prinses* heeft behoefte aan bevestiging en troost. Ik plant een kus op haar hoofd en zeg: ‘Wat iedereen ook zegt, doet of belooft, vannacht ben je hier. Je slaapt in je eigen bed. Met jouw dekens, je eigen kussen en je knuffels. Ik ben hier om jou te troosten. Daar zijn papa’s en mama’s voor.’ Prinses* zucht. Haar ademhaling zakt.

De storm is gaan liggen. Voor nu.

Hoe troost jij jouw (pleeg)kind? Laat een reactie achter. Hieronder of via de mail.