Corona raakt ons allemaal. Toch worden we niet allemaal even hard getroffen. Het is vervelend als je niet op vakantie of naar zwemles kunt, het is veel erger als de zorg die je nodig hebt wordt uitgesteld of als inkomen meer hebt. In een wekelijkse blog stel ik mensen aan je voor die keihard worden getroffen door deze crisis. Je ziet ze niet in de talkshows en nieuwsberichten. Hoe meer wij afstand houden en thuisblijven hoe sneller deze mensen hun leven weer kunnen oppakken. Elke week een reminder als een stok achter de deur om deze lockdown vol te houden. 

Deel 10: Paula van Paridon – Intensive Care Verpleegkundige

‘Ik hou vol omdat ik weet dat het tijdelijk is’

‘Zijn we overvallen door Corona? Ja en nee. We wisten dat het virus eraan kwam. Brabant werd als eerste getroffen, zij werden echt overvallen. We hebben toen al noodscenario’s gemaakt mocht het virus onze kant op komen. Veel sneller dan verwacht moesten wij patiënten uit Brabant gaan opnemen, dat heeft ons verrast. Al heel snel waren onze vier Intensive Care (IC) units vol en moest er een vijfde en zelfs een zesde unit bij komen. Die laatste unit was de kinder-IC. Op de OK-afdeling kwamen patiënten te liggen die acute reguliere zorg nodig hadden. We hebben in die tijd niemand hoeven weigeren, maar wel patiënten in de regio moeten overplaatsen. Dit werd mogelijk gemaakt door het stopzetten van de reguliere IC-zorg.

We zijn bekend met besmettelijke ziekten. We hebben in het verleden te maken gehad met Ebola en de Mexicaanse griep. Twee keer per jaar worden we getraind in het omgaan met infectieziekten en het werken in isolatiekleding. Toch als je er dan ineens echt voor staat overvalt het je toch. Je loopt de hele dag in een soort maanpak. Dat is zwaar. Je herkent je collega’s niet meer. Sowieso werkt niemand meer op zijn of haar vaste unit. Je hoort enkele dagen voor je dienst waar je werkt en met wie. Dat moeten mensen niet onderschatten. Samenwerken met collega’s die je minder goed kent vraagt om meer overleg en afstemming. Het is veel fijner om samen te werken met iemand die je al jaren kent. Dan heb je aan een half woord genoeg. In de eerste golf was de saamhorigheid groot. Hiërarchie viel weg, iedereen stond voor iedereen klaar, niets was te veel.

In de zomer werden alle maatregelen versoepeld. We hadden een golf verwacht van uitgestelde reguliere zorg. Die golf die kwam niet! In de maanden juli en augustus hadden we nauwelijks patiënten. Voor ons als personeel was dat fijn. Iedereen kon even bijkomen en wat vrije dagen opnemen. In die tijd ben ik van baan gewisseld omdat ik de onregelmatige werktijden niet goed meer kon combineren met mijn gezin.

De golf waar we nu in zitten is sneller gekomen dan verwacht, maar we zijn beter voorbereid. In de eerste golf kwamen we materialen tekort en werkten we met voor ons onbekende apparatuur. Dat wil je als verpleegkundige niet. Je wilt blind af kunnen gaan op je ervaring en de cijfers die je ziet. Nu weten we wat we moeten doen en welke zorg er nodig is. Het is, anders dan reguliere IC-zorg, meer eentonig zorgverlenen, omdat alle COVID IC-patiënten nagenoeg dezelfde complicaties en dezelfde zorg nodig hebben. Dat maakt het trouwens niet minder zwaar. De druk op de IC-bedden is hoog. Er liggen in verhouding meer IC-patiënten dan dat er personeel beschikbaar is. De rek is er echt uit. Veel collega’s mopperen, melden zich vaker ziek en vallen uit. Toen de tweede golf uitbrak heb ik mijn oude leidinggevende gebeld en gevraagd of er nog hulp nodig was. Dat was een overbodige vraag natuurlijk. Er is altijd al een tekort geweest aan IC-verpleegkundigen.

IC-verpleegkundige Paula van Paridon

Voorlopig zijn we nog niet van dit virus af. Voordat iedereen de kans heeft gehad zich te laten vaccineren zitten we aan het einde van het jaar. Er zijn landen waar niet of nauwelijks wordt gevaccineerd. Als er tussen die landen en Nederland gereisd wordt loopt je het risico dat er weer een uitbraak volgt. We hopen dat die uitbraken beperkt blijven tot een klein gebied, dat de ziekenhuizen de zorg aankunnen en niet weer zo vollopen dat de reguliere zorg wordt weggedrukt.

Mensen moeten weten dat het Corona-virus heel heftig is. Je kunt er dood- en doodziek van worden, zelfs zonder dat je dit doorhebt. Ik heb een dame verpleegd die, voordat ze op de IC aan de beademing kwam te liggen, nog gewoon volzinnen kon spreken. Ze had wat hoofdpijn en was moe. Ze voelde zich niet benauwd terwijl haar bloedwaardes heel, heel erg slecht waren. Ik weet zeker dat er mensen zijn die in hun thuissituatie het Corona-virus hebben doorgemaakt terwijl ze eigenlijk in het ziekenhuis hadden moeten worden opgenomen. Blijven deze mensen rest-verschijnselen houden omdat er, door het zuurstoftekort, op celniveau schade is aangericht? We weten het niet.

Als je in isolatie op een IC komt te liggen dan is dat heel erg beangstigend. Je familie kan niet tot nauwelijks langskomen, het personeel wat jouw komt verplegen kun je door de beschermende kleding niet herkennen. Je bent enorm op jezelf aangewezen. Wat de effecten van die opnames zijn voor de mensen die het overleven weten we nog niet maar dat het effect gaat hebben is zeker. Dat geldt ook voor ons als personeel. Wij kunnen niet dat persoonlijke contact bieden zoals we dat gewend zijn. Tegelijkertijd leren we ontzettend veel. Routines liggen niet meer vast. Er wordt gekeken of we met IC-buddy’s kunnen gaan werken zodat de IC-verpleegkundige meer coördinerend kan gaan werken en ‘reguliere’ verpleegkundigen kunnen bijspringen. Dan zijn er minder IC-verpleegkundigen per patiënt nodig. Dat zijn goede ontwikkelingen.

Ik vind alle maatregelen ook vervelend. Ik heb een zoontje van anderhalf die straks niet meer beter weet dan iedereen buiten rondloopt met mondkapjes. Omdat ik mijn nieuwe baan combineer met het werk op de IC maak ik heel veel uren. Die gaan ten koste van mijn gezin, ik mis heel erg veel. Die tijd krijg ik niet meer terug. Ik hou vol omdat ik weet dat het tijdelijk is en omdat ik weet hoe groot de tekorten zijn. Toch hoop ik dat we snel deze nare tijd achter ons kunnen laten, dat mensen niet meer ziek worden en dat we ons weer vrij mogen bewegen´.