Corona raakt ons allemaal. Toch worden we niet allemaal even hard getroffen. Het is vervelend als je niet op vakantie of naar zwemles kunt, het is veel erger als de zorg die je nodig hebt wordt uitgesteld of als je geen inkomen meer hebt. In een wekelijkse blog stel ik mensen aan je voor die keihard worden getroffen door deze crisis. Je ziet ze niet in de talkshows en nieuwsberichten. Hoe meer wij afstand houden en thuisblijven hoe sneller deze mensen hun leven weer kunnen oppakken. Elke week een reminder als een stok achter de deur om deze lockdown vol te houden. 

Deel 9: Yessica Koelman – kwaliteitsverpleegkundige

‘Neem je verantwoordelijkheid. Laat je vaccineren’.

Het zal eind februari geweest zijn dat ik meer hoorde over Corona en erover begon te lezen. “Het zal toch niet hier naartoe komen?” dacht ik toen. Vanaf dat moment is het heel snel gegaan want nog geen drie weken later moesten we dicht. Het verpleeghuis waar ik werk en de overige acht locaties gingen volledig op slot. Bezoek mocht niet meer binnen. Dat was de eerste lockdown. Er was toen een hoop onzekerheid. Welke beschermingsmiddelen heb je nodig? Hoe moet je ze gebruiken? Er moest veel geregeld worden. We moesten uitdenken hoe je positief en negatief geteste bewoners kunt scheiden terwijl ze op één afdeling wonen. Je wilt bewoners met Corona niet isoleren of sederen als ze geen klachten hebben. Er was ook een tekort aan middelen. Dat was een heel spannende tijd die we gelukkig goed zijn doorgekomen. Er werden weinig bewoners ziek. De mensen die ziek werden hadden weinig klachten.

Na de zomer kwam de tweede golf en die heeft ons echt geraakt. Op één dag heb ik, samen met een arts, 32 bewoners en 34 collega’s moeten testen. Er was sprake van een uitbraak. Uiteindelijk kwamen elf collega’s ziek thuis te zitten en zijn vijf bewoners in korte tijd na elkaar overleden. Dat heeft er in gehakt bij ons allemaal. Ik heb collega’s zien instorten: huilen, vermoeid en angstig waren ze. Gelukkig zijn er maatschappelijk werkers die regelmatig langskomen zodat personeel even kan spuien. De band onderling is hecht, men steunt elkaar. Dat hebben we nodig. In die tijd hebben we negatief in de krant gestaan over onze werkwijze op een van onze afdelingen. Dat voelde als een steek in onze rug.

Nu zitten we in lockdown twee en is de sfeer minder angstig en onzeker. We weten wat we moeten doen en hoe we onszelf moeten beschermen. In tegenstelling tot de eerste lockdown mag er nu wel bezoek komen en dat is voor de bewoners heel fijn. Tegelijkertijd zijn er ook bewoners die zeggen: “Het was wel even fijn zonder al die verplichte bezoekjes”.

Ik voel mij in het verpleeghuis veiliger dan bijvoorbeeld in een supermarkt. Hier houdt iedereen zich aan de regels. Buiten niet. Het is lachwekkend als je ziet hoe mensen met mondkapjes en handschoenen omgaan. Die middelen beschermen alleen als je niet tussentijds aan je gezicht komt. Dat is ook mijn advies aan iedereen: draag een mondkapje, houd afstand en blijf van je gezicht af! En als je thuiskomt grondig je handen desinfecteren en wassen. Corona is geen griepje. Het is een serieus virus dat mensenlevens eist, ook de levens van jonge mensen.

Foto van het ANP

Uiteraard laat ik mij vaccineren. Ik had ook twijfels: “Kan een vaccin wat zo snel ontwikkeld is goed zijn?” Ik heb inmiddels veel gelezen, artsen gesproken en die zeggen ook: “Laat je vaccineren”. Je moet je verantwoordelijkheid nemen. Het gaat er niet alleen om of jij ziek wordt, het gaat er ook om dat je niet meer besmettelijk bent voor anderen.

Als Corona de wereld uit is? Dan ga ik een biertje doen in de kroeg. Ik heb niet veel gemist de laatste maanden. Voor mij is er niet veel veranderd. Ik kan gewoon naar mijn werk, ik zie en spreek dagelijks mensen. Voor de thuiswerkers is dat natuurlijk heel anders. Ik vind het ergens ook wel fijn dat ik door de Coronamaatregelen minder verplichtingen heb. Kerst in kleine kring vieren zonder voor een groep te hoeven koken was eigenlijk heel prettig’.