“Deze vrouwen mogen geen kinderen meer krijgen” en “Los eerst je eigen trauma op voordat je kinderen krijgt.” Drie moeders, geportretteerd in de serie Verloren Kinderen, zijn afgelopen week op sociale media beschimpt en veroordeeld. Was het kindermishandeling? Ik zag onmacht en hulpverlening die faalde. 

– Spoileralert –

“Hoe houd ik dit vol?” schreeuwt moeder Merel, nog geen tien uur na terugkeer van haar dochter. Het meisje leerde in een instelling tien weken lang omgaan met haar woedeaanvallen. Zonder opbouw, begeleiding of bereikbaarheidsdienst worstelen Merel en haar man zich door het weekend heen. De opdracht ‘schrijf je hulpvragen op’ bezorgt moeder Astrid stress. Ze krijgt deze taak omdat haar hulpverlener vertrekt en een nieuwe hulp zo’n lijstje blijkbaar nodig heeft. “Ik weet het toch ook allemaal niet!” zegt ze huilend in de camera. Na drie weken staat er nog geen letter op papier. En dan is er nog moeder Marjolijn. “Wie bent u? Wat komt u doen?” roept ze door de voordeur. Buiten staan twee medewerkers van de Raad voor de Kinder-bescherming. Ze vragen: “Wat is uw e-mailadres?” Moeder Marjolijn weet genoeg. Ze vlucht in paniek met haar drie kinderen naar België. Bang voor een ondertoezichtstelling of een uit huis plaatsing.

Het zijn toch beleidsmakers, zorgkantoren en verzekeraars

met hun indicaties, protocollen en registratiedruk die het werk verzwaren?

De serie liet mij achter met vragen. Waar is de thuisbegeleiding voor Merel, de geruisloze overdracht voor Astrid en de hulpverlener die tegen Marjolijn zegt: “Wat je ook doet, wij blijven jou steunen. De kinderen blijven bij jou?” Kortom, wat als deze mama’s daadwerkelijk hulp hadden gekregen? Wat was het dan saai op Twitter en tv.

‘Het is code zwart’ zegt Jeugdzorg Nederland. Tot maandag vijf december voeren zij actie. Huisbezoeken zijn gecanceld, bereikbaarheidsdiensten opgeschort en nieuwe aanmeldingen -behalve crisis- staan in de wacht. Acties die mama’s zoals Merel, Astrid en Marjolijn direct raken. Is dat wenselijk? Het zijn toch beleidsmakers, zorgkantoren en verzekeraars met hun indicaties, protocollen en registratiedruk die het werk verzwaren? Liggen zij wakker van een LinkedInprofiel op zwart of een demonstratie in de Tweede Kamer? Nee toch? Hoe raak je hen?

Hulpverleners, steek een maand lang je middelvinger op naar hen die zich met zorg bemoeien, maar niet weten hoe een client of een ziekenhuisbed eruit zien. Begeleid zonder indicatie, negeer uren en registreer alleen dat wat je collega’s echt moeten weten. Declareer alle reiskosten, overuren en die laptop-met-wifi zodat ook jij -net als de rest van Nederland- eindelijk mobiel kunt werken. Teamvergaderingen, vakgroepoverleg, kwaliteitsberaad en jaarplanoverleg, alle vergaderingen waar jouw client nooit een uitnodiging voor krijgt worden geskipt. Stel je voor hoeveel tijd er dan overblijft.

Merel, Astrid en Marjolijn zullen je dankbaar zijn.