“Ga er niet naast liggen. Als je dat doet moet je ’t dadelijk elke dag doen.” Met deze boodschap trok de hulpverlener die onze pleegdochter bij ons plaatste de deur achter zich dicht. Ik volgde dit advies jarenlang op. Helpen deed het niet. Dit advies-van-niks (en nog vier andere) deel ik graag met je. Wij hebben deze fouten al gemaakt, zodat jij het niet hoeft te doen.

 

‘Je moet gewoon duidelijk zijn. Eén verhaaltje, één kus en weg’

Plassen, uitkleden, pyjama aantrekken, tandenpoetsen, één verhaaltje, één kus en weg. Maandenlang had ons bed-ritueel iets weg van een militair regime. We waren heel duidelijk en heel consequent. Waarom? We waren angstig voor tijdrekken en verwennerij. Hielp dit advies? Nee. Het duurde langer en langer voordat de Prinses* in slaap viel. Onze trapbekleding sleet weg onder onze voetzolen door het heen en weer geloop tussen woon- en slaapkamer.

 

‘Huilt ze? Lekker laten huilen. Ze moet haar emoties kwijt. Ze valt vanzelf in slaap’

Als ze huilde na het bed-ritueel dan liepen we één keer terug naar boven om te kijken of er echt iets loos was. Meestal was er niets aan de hand en viel ze inderdaad al na een paar minuten in slaap. Zaten we vervolgens relaxed op de bank? Nee, natuurlijk niet. Wie vindt het fijn zichzelf in slaap te huilen? Niemand toch?

 

‘Ga de kamer uit, maar blijf in de buurt. Ga de was ophangen ofzo’

Dankzij deze tip was het maandenlang keurig opgeruimd op onze eerste etage. Voor het inslapen hielp het niet. “Ben je er nog? Hallo? Wat ben je aan het doen? Kom je nog even?” Prinses* bleef langer wakker dan nodig was. Wanneer viel ze in slaap? Juist, als we de trap afliepen.

 

‘Ze moet in het donker slapen’

Met twee lampen aan het plafond, een tafellamp, een slaapschaap en het licht van een diffuser was het in de kamer van de Prinses* lichter dan een landingsbaan op Schiphol. Dat was volgens velen natuurlijk de reden waarom ze moeilijk in slaap viel. Dus deden we alle lampen uit. Ja, het was donker, maar slapen deed ze niet. Roepen dat de lampen aan moesten. Dat deed ze wel.

 

Wat helpt dan wel?

Na het voorlezen stoppen we de Prinses* in en gaan we naast haar zitten. We knuffelen, aaien of zingen liedjes. In het donker begint ze ineens verhalen te vertellen over school en vriendinnetjes. Ze slaapt daarna snel en rustig in. Tijdrekken? Daar is geen sprake van. Sterker nog, soms zitten we midden in een liedje of een verhaaltje als ze zegt: “Wil je weg gaan? Ik kan niet slapen!” Het moment waar we steeds tegenop zagen is nu het fijnste moment van de dag geworden. En als je klaar bent met Slaap kindje slaap denk dan eens aan deze Nederlandse klassiekers:

• Mis je zo graag – Claudia de Breij
• Papa – Harrie Jekkers
• Slaapliedje – Acda & de Munnik

 

En jij? Hoe krijg jij jouw pleegkind in slaap? Laat het weten.

________________________________________________________

Patty Zoet (39) is freelance tekstschrijver, fulltime pleegmoeder voor Prinses* en samenwonend met Paul. Houdt van Leiden, Agapornissen en plaids, allergisch voor vergaderingen, wachtrijen en kou.