Onze samenleving is trauma-onvriendelijk

door | sep 5, 2022 | Blog | 0 Reacties

Home » Blog » Onze samenleving is trauma-onvriendelijk

De constatering dat onze samenleving trauma-onvriendelijk is sneeuwt onder in de evidence-based discussie -opgelaaid door het optreden van traumatherapeut Bessel van der Kolk in Zomergasten- over traumabehandeling in de GGZ. Experts voeren liever een cijferdiscussie dan stilstaan bij het pijnlijke feit dat onze samenleving trauma’s niet weet te voorkomen en dat onze empathie voor slachtoffers tijdelijk is.

Herbelevingen

Van der Kolk: ‘Sympathie voor trauma verdwijnt snel, vaak al na twee maanden. Het leven gaat verder, dat zeggen wij tegen slachtoffers’. Denk jij bij trauma’s aan oorlogen? Bedenk dan dat trauma’s voornamelijk achter de voordeur ontstaan. Een op de vijf kinderen is slachtoffer van seksueel misbruik, een op drie relaties is gewelddadig. ‘Waar wij omstanders verder gaan tot de orde van de dag geldt dat niet voor slachtoffers. Het trauma slaat zich op in het lichaam. Door een geluid, geur of beeld ontstaan herbelevingen. Irrelevant voor de situatie, maar levensecht voor het slachtoffer’ aldus van der Kolk.

 

Hamsteren

Nachtmerries, bedplassen en slecht eten, als pleegouder van een kleuter met PTSS ervaar ik weinig begrip. Ieder kind heeft immers wel eens nachtmerries toch? En slecht eten? Doen ze dat niet allemaal? Hoe leg ik uit dat de angst voor een monster onder het bed (voor kleuters realistisch), heel anders is dan een herbeleving van geweld? Een gezonde eetlust op die leeftijd is één boterham weghappen en de korstjes laten liggen. Vijf boterhammen, een beschuit en twee bekers melk? Dat is hamsteren uit angst voor tekort.

 

Overprikkeling

De inrichting van scholen, kantoren en winkelcentra is trauma-onvriendelijk. Vorige week schreef ik in dit blog hoe onze kleuter en ik overprikkeld raakten in het winkelcentrum. Onze kleuter voelt zich het veiligst in ruimtes die overzichtelijk zijn. Vierkante dozen met gesloten deuren, hoge ramen en plafonds die het geluid dempen. Helaas moet ze het op school (en later in haar werk), doen met leerpleinen en kantoortuinen met open deuren, omgevingsgeluid en mensen die uit alle windrichtingen binnen kunnen komen.

 

Onbegrip

Regie, voorspelbaarheid en eerlijkheid heeft een traumabrein nodig om kalm te blijven, maar de samenleving begrijpt dat niet. Ieder uitstapje, uitnodiging of feestje dwingt ons daarom tot vooruitdenken. De mededeling: “Wij gaan op schoolreis! Wat we gaan doen blijft een verrassing!” in de school-app bezorgde mij dan ook acuut buikpijn. Hoe maken we zo’n dag voorspelbaar voor onze kleuter? Dus gaan we het gesprek aan op school –mogen we álsjeblieft weten wat de plannen zijn? – we bellen het restaurant – is er een speelplek, wat is het menu?- en gooien onze agenda’s om zodat wij mee kunnen. Onderwijl verzuchtend: Kan het rustiger, korter, dichterbij? Een schoolreisje, met honderd kleuters in een bus, terwijl de kinderboerderij om de hoek ligt. Ik begrijp het gewoon niet.

 

Aanpassen

‘Tja Patty, je kunt niet verwachten dat de hele samenleving zich aanpast aan mensen met trauma.’ Dan zeg ik op mijn beurt: twintig jaar geleden werd op iedere werkplek gerookt en kwamen alle melksoorten uit de koe. Ons aanpassingsvermogen is groot, maar de wil en kennis om tot een oplossing te komen? Dat ontbreekt.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *