“Patty! Ik wil die!” Je vinger wijst naar de kast met ijshockeyschaatsen. Ik trek mijn wenkbrauwen op: ‘Ik denk dat glij-ijzers…’ De verhuurder van de schaatsen onderbreekt mij: “Natuurlijk meisje. Welke maat?” Mijn ogen spuwen vuur. Wat denkt ‘ie wel? Overschatting van pleegkinderen – zij gedragen zich vaak jonger dan je qua kalenderleeftijd verwacht- krijgt aandacht in pleegoudercursussen, onderschatting niet. Ben jij ook zo voorzichtig pleegouder? Ik leerde een lesje, dankzij een schaats-verhuur-meneer.
‘We stappen zo het ijs op. Hou je vast’
Ik zwicht voor de ‘echte’ schaatsen. Ik snoer je voeten in en hijs je, met schaatsen en al, overeind. ‘Hou je vast he! Ik zet je nu op de baan. Het ijs is glad. Als je valt, val je hard. Hou je goed vast aan mij oké?’ Je blauwe ogen kijken mij onzeker aan terwijl je mijn handen lijkwit knijpt. ‘Nou, daar gaan we. Whoo! Glad he!’
“Eén hand los Patty”
‘Weet je het zeker? Ik laat je linkerhand los oké?’ Je zwaait je arm de lucht in, gooit je voet omhoog, en verliest je evenwicht. Je grijpt mijn arm. ‘Oeh! Dat was even schrikken!’ zeg ik. Je lacht: “Nee! Dit is leuk. Nog een keer!” Je maait met je armen en benen, je doet alsof je valt. Voor je de grond raakt grijp je weer mijn arm. Je lach buldert over het ijs.
“Prinses*! We nemen deze!”
Een vriendinnetje schuifelt langs achter een rollator. Je laat mijn handen los en glibbert naar haar toe. Samen schuifelen jullie over het ijs, voetje voor voetje. Het ziet er onwennig en houterig uit. Ik loop terug naar de kant. Achter mij hoor ik jullie aftellen: “één, twee drie!” De rollator krijgt een zet en belandt in het gras. Ik plof neer op een bankje. Ik rommel in de tas, zoekend naar de thermosfles. Wanneer ik op kijk, ben je verdwenen. Ik tuur de baan over. “Jeetje, de meiden zijn al aan de overkant!” klinkt het naast mij.
“Dat doen ze goed zeg!”
Mijn ogen vinden je terug. Ik zie je, aan de overkant van de baan, voorover op het ijs vallen. Je lacht. Je kruipt in het gras, staat op en stapt terug het ijs. Langzaam schaats je de baan af. Ik steek mijn duimen op. Jij doet hetzelfde, en valt op je kont. ‘Jeetje schat!’ roep ik. Ik ren naar je toe. ‘Gaat het?’ Je lacht: “Ik kan schaatsen Patty! Helemaal zelf! Ik ga nog een keer. Patty, jij moet hier blijven. En kijken.”
De rest van de middag zat deze curling-pleegmama werkloos op het bankje. Ik heb mijn lesje geleerd: onderschatting is net zo frustrerend als het overschatten van een kind.
Ben jij ook (te) voorzichtig pleegouder? En wanneer?
Ik herken wel dat je soms staat te kijken wat je kind al kan (al was het in mijn geval geen pleegkind) omdat ze soms op andere gebieden wel ‘achterblijven’.