Pleegkinderen hebben vaker schoolachterstanden, concentratieproblemen en zijn sneller boos of angstig, diverse onderzoeken, zoals deze, tonen dit aan. Ook wij volgden samen met onze Prinses* verschillende therapieën. Hoe pleegzorg mij veranderde van een nuchter kalfje in een angsthaas, lees je in dit blog. Herkenbaar pleegouder?

“Ik kan niet meer slapen. Mag ik bij jullie?”

Prinses* staat naast ons bed. Het is kwart voor zes. Is ze bang? Heeft ze een nachtmerrie gehad? De traumabewuste opvoeder in mij roept: neem haar in bed! Bied veiligheid! Hou haar stevig vast! Ik sla de dekens open: ‘Kom er maar bij.’ In de weken die volgen komt Prinses* zich iedere dag, steeds vroeger, melden. Ik wijt haar vroege opstaan aan Sinterklaas, de kerstdagen en tot slot aan haar verjaardag. Dan is het februari en zijn alle spannende dagen écht op. Wanneer ze mij op een ochtend om half vijf(!) wakker maakt is mijn begrip verdwenen.

‘Hop! Je gaat terug naar je kamer. Het is véél te vroeg’

Na deze mededeling stampvoet Prinses* de trap af en slaat met de deur van haar kamer. Op zolder, in de badkamer en op de overloop heeft ze alle lichten aangelaten. Bang dat Schiphol ons huis voor de Kaagbaan aanziet loop ik achter haar aan -foeterend- alle lichten uit te doen. Ik mopper tegen haar tijdens het ontbijt. Als Prinses* naar school is kruip ik terug in bed om mijn slaap in te halen. ‘s Avonds vraagt Prinses* om 18 uur of ze alsjeblieft naar bed mag: “Ik ben zo moehoe!” Allebei stikchagrijnig van het slaaptekort modderen we door: boos worden, in bed nemen of terug naar bed sturen:  het helpt allemaal niks. Ze is er gewoon. Iedere ochtend weer.

‘Wie heeft de gouden tip?’

Wanhopig vraag ik pleegouders om raad in een facebookgroep. Een aantal traumabewuste ouders zegt dat ik haar in bed moet blijven nemen: ‘Ze is waarschijnlijk angstig.’ Een ander schrijft: ‘Wees blij dat ze je durft op te zoeken.’ Een ander vraagt: ‘Heeft ze nachtmerries?’ In mijn mailbox krijg ik aanbiedingen voor traumatherapie en slaapcoaching. Moedeloos klik ik op de button voor een informatiepakket als er een nieuw bericht op-popt: ‘Wordt ze misschien wakker omdat ze moet plassen? Ik liet mijn (pleeg)kinderen rond elven nog één keer naar de wc gaan. Dan redden ze het wél tot zeven uur.’ Ik zak terug in mijn stoel. Is dit ‘t? Is de oplossing zó simpel? Om een lang verhaal nog langer te maken: sinds een week slapen we allebei weer tot zeven uur.

Lesson learned? Je hoeft als pleegouder geen problemen te zóeken. Soms ligt de oplossing voor je voeten, of, zoals in dit geval, in de wc pot.