Terwijl klokslag twaalf uur de champagnekurken knalden, sterretjes ontvlamden en de oliebollen oud werden stonden 873 kinderen op de wachtlijst voor een plekje in een pleeggezin. Door inflatie, inefficiëntie en personeelsgebrek loopt dit aantal verder op. En met het verdwijnen van het thuiswerkadvies verdween ook de flexibiliteit. Wie stopt de uittocht van personeel en pleeggezinnen?
De pleegzorgvergoeding is ontoereikend
De pleegzorgvergoeding, die basale kosten dekt voor eten, kleding en onderdak is in 2022 niet langer toereikend. Een pleeggezin, zorgend voor één kind jonger dan vijf jaar kreeg er dit jaar 222,65 euro bij. Aan voedsel is een gezin bestaande uit twee ouders en twee minderjarige kinderen dit jaar 160,50 per persoon meer kwijt en aan elektra 63 euro. Tel daar de gestegen kosten voor kleding en toiletartikelen bij op. Kortom, pleegouders leggen geld toe op het verzorgen van een pleegkind. Kosten voor zwemles, BSO, maar ook hulpmiddelen zoals een verzwaringsdeken of wekker betaal je als pleegouder uit eigen zak.
Hulpverleners stoppen massaal met digitaal contact
Op 15 februari van dit jaar, toen het kabinet het thuiswerkadvies halveerde, keerden hulpverleners massaal terug naar kantoor. Waarom? Zorgkantoren betalen voor digitaal contact lagere tarieven dan voor live consulten. Zorgmedewerkers voeren, onder druk van het management daarom zoveel mogelijk persoonlijke gesprekken. Winst gaat boven efficiëntie. Online overleg met de voogd, therapeut of gezinscoach? In Coronatijd kon alles online. Zelfs s ’avonds zodat we geen oppas hoefden te regelen. Waar is die flexibiliteit gebleven? Alle afspraken zijn weer op kantoor en alles, uiteraard, tussen negen en vijf.
Breakdowns nemen toe door gebrek aan begeleiding
Met het vertrek van een vijfde van het jeugdzorgpersoneel lopen de wachttijden voor begeleiding op. Jeugdbeschermers begeleiden al twee keer zoveel kinderen dan verantwoord is. Dit aantal blijft stijgen zo lang vacatures open blijven staan. Negen van de veertien jeugdbeschermings-organisaties lieten in juni van dit jaar weten dat de wettelijke termijn voor kennismaking met een kind onhaalbaar is geworden. In Rotterdam loopt de wachttijd op tot zestig dagen. De wet schrijft maximaal vijf dagen voor. Dit is vervelend voor medewerkers én voor pleeg- gezinnen en kinderen. In de Factsheet Pleegzorg lezen we namelijk dat het gedrag van het kind en onvoldoende begeleiding redenen zijn voor zogeheten breakdowns -stoppen- van pleeggezinnen.
Kortom, als pleegouder leg je geld toe, lever je vrije dagen in en wacht je maandenlang op begeleiding. Pleegzorg Nederland, wat denken jullie van deze nieuwe slogan: Pleegouder worden? Te gek!’
Dit is zo waar. Zou zo fijn zijn als er meer aandacht voor komt. Maar in plaats daar van word er alleen maar gekeken hoe zo min mogelijk geld uit te geven is er weinig geld voor gi om ouders en kinderen te begeleiden waardoor gi overspannen overspoeld worden en hun werk niet meer kunnen doen.