‘Pas op met uithuisplaatsen’ kopte de Volkskrant op 27 januari. De strekking van het artikel? Kinderen niet uit meer uithuisplaatsen óf zo snel mogelijk terug naar huis. Ik las het artikel drie keer, legde het weg en kreeg buikpijn. Snel én zorgvuldig, gaat dat samen?

‘Moeder zorgt voor een stabiele, veilige en schone leefomgeving voor haarzelf en de kinderen.’ Dit actieplan duwde moeder -alleenstaand, dakloos, kinderen uit huis geplaatst- tijdens onze eerste kennismaking in mijn handen. Ze vatte het plan eenvoudig samen: ‘Jij geeft mij een huis. En geld. Dan krijg ik mijn kinderen terug.’ Mijn reactie dat er voor het opvoeden van kinderen meer nodig is dan een woning en inkomen, wilde ze niet horen. En ze had gelijk. Dat stond niet in het plan.

Een dag later…

‘Moeder verblijft tijdelijk in een studio. Daar is geen ruimte voor de kinderen. Ze heeft ook nog geen uitkering.’ Zo voorkwam ik een verhuizing van de kinderen naar de crisisplek waar moeder verbleef. Moeder, jeugdbeschermer en pleegouders boos, want de kinderen was beloofd dat ze terug naar huis mochten. ‘Naar huis?’ zei ik. ‘Een crisisplek is geen huis.’

Een week later…

“Je moet even geld overmaken. Morgen ga ik naar het ouder-kindhuis.” Geschrokken spuug ik mijn thee tegen het beeldscherm. “Ze gaan mij drie maanden observeren, mét de kinderen.” Haar uitkering stopte, schulden liepen op en haar crisiswoning -er stonden tien daklozen op de wachtlijst voor een plekje- stond drie maanden leeg. Maar, dat was míjn probleem.

Vier maanden later…

“Ja, hier nog even de jeugdbeschermer. De kinderen komen morgen definitief terug naar huis. Nu begreep ik van moeder dat haar uitkering nog niet geregeld is? En dat er nog geen bedden voor de kinderen zijn? Ik vroeg mij even af hoe dit zit?” Dit keer had ik gelukkig geen thee in mijn mond. ‘Tja, hoe het zit? Moeder heeft gisteren de sleutel van haar nieuwe woning gekregen. Krijg jij een huis en uitkering in 24 uur geregeld?

De volgende dag…

Verhuisden de kinderen naar hun nieuwe huis. Er was geen geld, geen begeleiding, geen huisraad. Liefde, dat was er wel.

Als we samen werken in plaats van samenwerken, als we jeugdbeschermers onder druk zetten en als snelheid voor zorgvuldigheid gaat, dan kunnen we richtlijnen schrijven zo dik als H-profielen met vette flenzen, maar veranderen doet er niets. En slapen kinderen op de grond.

Meer weten? De nieuwe richtlijn lees je hier.